Η Τασώ Καββαδία ξαναχτύπησε!

Από την πρώτη στιγμή της ανακοίνωσης του κλεισίματος της ΕΡΤ τριγυρνάει στο μυαλό μου αυτό το κείμενο, αλλάζοντας εισαγωγή, περιεχόμενο, τόνο. Είπα στον εαυτό μου «μη γράφεις εν θερμώ, περίμενε να καταλαγιάσουν και οι σκέψεις και τα συναισθήματα σου». Δε θα περιμένω άλλο. Αν περιμένω δε θα υπάρχουν πια λέξεις. Θα υπάρχουν μόνο τύψεις πολλές τύψεις. Τύψεις που δε μίλησα, κι ας μη με άκουσε κανείς. Θέλω να βάλω τις σκέψεις σε μια σειρά, θέλω ν’ αποκτήσουν ειρμό αλλά δεν ξέρω αν θα τα καταφέρω.

Μικρό παιδάκι στην Καβάλα στο μικρό σπιτάκι, όχι στο λιβάδι (αυτό ήρθε αργότερα), αλλά στο βουνό του Άγιου Σύλλα με νερό απ’ το πηγάδι και το βράδυ φως απ’ τη γκαζόλαμπα άκουγα τη Θεία Λένα και μετά κρυφά (γιατί η μαμά φώναζε), τη «Μικρή πικρή μου αγάπη» και το «Σπίτι των Ανέμων» με τη γιαγιά Αννούσκα και τη Τζοβάννα Δεπάστα. Και μετά ήρθε τη τηλεόραση στην πόλη και έβλεπα και ελληνικές ταινίες και ΥΕΝΕΔ και Παπαδόπουλο και μπαλέτα με γυναίκες που φορούσαν τόσο λίγα ρούχα! Οι μαυρόασπρες Κέλυ Σακκάκου, Νάκυ Αγάθου και Ρίτα Ασημακοπούλου συναγωνίζονταν σε κοκεταρία που έλεγε και η συγχωρεμένη γιαγιά. Και μεγάλωνα.

Στη Θεσσαλονίκη πια, στη μεγάλη πόλη, και πάλι εκεί στη μαυρόασπρη οθόνη με τη πρώτη μου Γιουροβίζιον και τη Μαρινέλλα να προκαλεί την αισθητική που είχα αρχίσει να διαμορφώνω, και μάθημα Σολφέζ και Μακώ Γεωργιάδου. Και βασίλισσα Αμαλία με την Αλίκη ν’ αντιστέκεται, και Ο Άνθρωπος Δίχως Πρόσωπο με Στέφανο Ληναίο και Έλλη Φωτίου (κρυβόμουν πίσω από το μαξιλάρι όταν έβγαινε ο Κουλοχέρης) και Άγνωστος Πόλεμος με τη μαμά και τη γιαγιά να κλαίνε γοερά. Αργότερα Μάρμω και Πανθέοι κάθε Παρασκευή και μετά οι Εκδικητές. Και Λιλιπούπολη και Χατζιδάκις και στο γυμνάσιο πια ο Γιάννης Πετρίδης να μου γνωρίζει την Κέιτ Μπους και να μου μαθαίνει την πρώτη μου μουσική. Και κάπου στο Λύκειο έρχεται η ιδιωτική. Κι αρχίζουν οι απιστίες. Αλλά οι πρώτες αγάπες δεν πεθαίνουν.

Ενήλικας πια ξαναγυρνώ στην πρώτη μου αγάπη. Πρώτα στο ραδιόφωνο και μετά στην τηλεόραση. Η Μαρία Κοζάκου, ο Προκόπης Δούκας, ο Σιδερής Πρίντεζης, ο Πάνος Τσάμπρας με συντροφεύουν σα καλοί φίλοι κι ας μην τους ξέρω προσωπικά, και ναι και ο Γιάννης Πετρίδης ακόμα εκεί να μου θυμίζει πως ίσως η ΕΡΤ δε με ξέχασε. Τα μάτια της Έλλης, ίσως λιγάκι κουρασμένα, είναι κι αυτά εκεί και το πρωινό μου με τον Κώστα Αρβανίτη και τη Μαριλένα Κατσίμη γίνεται πιο ουσιαστικό. Και εν μέσω κρίσης έρχεται και η Maggie Smith στο Downton Abbey για να μου ξαναθυμίσει γιατί ερωτεύτηκα πριν χρόνια την τηλεόραση.

ΘΥΜΩΝΩ λοιπόν γιατί μου κλέψαν μνήμες κλείνοντας το διακόπτη. ΘΥΜΩΝΩ γιατί αυτή η σχέση είχε ακόμα χρόνια να διανύσει. ΘΥΜΩΝΩ γιατί μου άρεσε να γκρινιάζω για την αγάπη μου. ΘΥΜΩΝΩ γιατί δε με ρώτησε κανείς!!

Ευχαριστώ όσους άντεξαν να με διαβάσουν.

Παναγιώτης Δόμβρος

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013 μετά τις 8.00μ.μ.

Υ.Γ: Αγαπημένη μου Τασώ Καββαδία (αν βλέπεις από κει που είσαι) τους ρόλους σου χρησιμοποίησα μόνο ως σύμβολο.